Ως ζώα αγέλης έχουμε ανάγκη ν’ ανήκουμε κάπου ή έστω να νιώθουμε πως ανήκουμε. Αυτό, μας δίνει την (ψεύδ)αίσθηση της ασφάλειας, πως δεν θα ζήσουμε μόνοι μια δύσκολη ή μια χαρούμενη στιγμή. Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο αγκιστρωνόμαστε σε ανθρώπους ή καταστάσεις κι αποφεύγουμε την έκπληξη, την αλλαγή, την εξερεύνηση. Με βάση […]
Ένα νέο είδος ανθρώπου είναι αυτό του ρουφιάνου. Η θλιβερή παραδοχή του: «Εφόσον δεν μπορώ να το κάνω εγώ, δεν θα το κάνει κανείς». Παράνομες φωτογραφίσεις ανθρώπων στο δρόμο που «καταπατούν το νόμο» περί click away, τηλεφωνήματα-καταγγελίες για συγκεντρώσεις πέντε ατόμων που δεν έχουν πρώτου βαθμού συγγένειας σε σπίτια, δημοσιογράφοι να δείχνουν με το δάχτυλο […]
Το ταξίδι μας ,λοιπόν, άλλαξε ρότα και δεν ξέρουμε πια τον προορισμό. Η πυξίδα τρελάθηκε, τα φώτα του πλοίου έσβησαν και είμαστε τυφλοί μέσα σε μια σκοτεινή και παράξενη θάλασσα. Ο ιός έχει κάνει τη δουλειά που θα έπρεπε να είχαμε κάνει χρόνια μόνοι μας: “Να σταματήσουμε για λίγο να βλέπουμε”. Να επαναπροσανατολιστούμε ακόμα και […]
Θα ξεπεράσουμε ποτέ το σύνδρομο του «τι θα πουν οι άλλοι;» Είχα την (λανθασμένη) εντύπωση πως ήταν ένα παλιό κακό χούι το οποίο σιγά σιγά θα ξεθώριαζε αλλά τελικά τα χρόνια έδειξαν, πως είναι κάτι αξεπέραστο και βαθύ. Ακούς αυτήν την αηδιαστική ατάκα ακόμα και από νεαρούς δημοσιογράφους: “η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου”. Σαν να […]
«Με θυμάμαι παιδάκι στη Νιό, να κοιτάζω με έκσταση τα καράβια. Να κάθομαι μόνος στο λιμάνι ώρες ατελείωτες και να παρακολουθώ τους ανθρώπους που έδεναν τους κάβους, τον λιμενάρχη που φώναζε στ’ αυτοκίνητα να βγουν έξω και το μεγάλο πλήθος που ορμούσε στο νησί απ’ την τεντωμένη μπουκαπόρτα. Ήξερα τα πάντα. Ονομασίες πλοίων, δρομολόγια, διαδικασίες. […]