Δεν είναι ο θάνατος ενός ανθρώπου, είναι ο θάνατος μιας πανέμορφης ιστορίας. Ακομπλεξάριστης, γεμάτη εμπειρίες και μουσική. Δεν πέθανε ένας άνθρωπος, πεθάναμε όλοι. Αυτοί που ήμασταν εκεί τέσσερεις φορές τη βδομάδα για να ακούμε Βάνου, Μοσχολιού, Μητροπάνο, να φλερτάρουμε, να πειράζουμε και να μας πειράζουνε, να τραγουδάμε δυνατά, πιο δυνατά απ’ τις μελωδίες σου.

Μας αγαπούσες όλους, ήμασταν παιδιά σου, χωρίζαμε και μας έπαιρνες αγκαλιά, κάτω απ’ τη φτερούγα σου, εκεί στη γωνιά σου. Ήμασταν ερωτευμένοι στους ουρανούς και μας απογείωνες κι άλλο με τ’ αστεία σου. Σε ξέραμε όλοι με το μικρό σου όνομα. Μας χαιρετούσες από χιλιόμετρα μακριά κι έβγαινες έξω απ’ το μπαρ για να μας βοηθήσεις να κάτσουμε.

Στο μαγαζί σου ερωτεύθηκα, χώρισα, έκλαψα, διασκέδασα, ένιωθα τόσο οικεία που ερχόμουν και μόνος. Καθόμουν στο μπαρ και λύναμε τα υπαρξιακά μας.  Λυπάμαι που δεν στα είπα ποτέ όλα αυτά από κοντά κι αναγκάζομαι να στα γράψω, αλλά ουσιαστικά το κάνω για να φωνάξω σε όλο τον κόσμο πως πέθανε ένα τεράστιο κομμάτι μέσα μας. Όλων. Πέθανε το κομμάτι του ρομαντισμού και της αυθεντικότητας, εξατμίσθηκαν σ’ ένα πρωί τα αποθέματά μας.  

Εις το επανιδείν καλέ μου φίλε

Στον Σωτήρη

11 Οκτώβρη 2021