Ειπώθηκε μια εξαιρετική κουβέντα στην παράσταση «Πόσο κοστίζει να ζεις» (ένα έργο της Μαρτίνα Μάγιοκ) στο θέατρο Πόρτα:

«Παντρεύεσαι έναν άλλον κι αυτός πάντα θα παραμένει ένας άλλος»

Μπορεί να ακούγεται εύκολο και κλισέ, όμως δεν είναι. Αυτή η σημαντική λεπτομέρεια αφορά το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων, όχι μόνο των ερωτικών. Η συγκεκριμένη διαπίστωση δεν είναι ανεκτή απ’ όλους και για αυτό οι περισσότερες σχέσεις με τα χρόνια οδηγούνται σε αδιέξοδα, άλλες φορές ανώδυνα κι άλλες καταστροφικά.

Είναι δύσκολο να δεχθούμε πως ένας άνθρωπος δεν λειτουργεί ακριβώς όπως θα θέλαμε, σύμφωνα με την εικόνα μας για τον τέλειο συνοδοιπόρο (λες και εμείς είμαστε ό,τι αρτιότερο γέννησε η φύση), προσπαθούμε να τον αλλάξουμε, να του αφαιρέσουμε ελαττώματα κι αν δεν υπακούσει τον πετάμε στον κάδο σκουπιδιών μαζί με τα ανεπιθύμητα, μ’ αυτά που πιάνουν χώρο και δεν μας αφήνουν δήθεν ν’ αναπνεύσουμε.

θέλουμε κάτι να μας ταιριάζει απόλυτα, σαν ένα μπλουζάκι που μόλις αγοράσαμε και θέλουμε να δείχνει πάνω μας σαν να έχει ραφτεί αποκλειστικά για μας, κι ας το έχουμε αγοράσει από μαγαζί μαζικής παραγωγής.

Η αποδοχή του «είμαστε δύο», χρειάζεται τρομερή δουλειά, την οποία λίγοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν. Η συνειδητοποίηση και η συζήτηση που οδηγεί στην κατανόηση, κάνουν θαύματα.