Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επικοινωνούμε μεταξύ μας, παρόλα αυτά επιμένουμε να συναντιόμαστε. Σε τραπέζια, σε καφέδες, σε κρεβάτια, σε σπίτια κλπ. Ο λόγος είναι πως η κοινωνικοποίηση αυτή μοιάζει πλέον «υποχρεωτική», έχουμε ανάγκη από παρέα, ακόμα κι από αδιάφορη παρέα γιατί εκτός απ’ το να κοιμόμαστε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο μόνοι.

Η πανδημία ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επικοινωνήσουμε όπως ακριβώς θέλουμε, με όποιους θέλουμε, για όση ώρα θέλουμε. Όχι μ’ έναν καφέ στο πόδι, αλλά αντιθέτως, με πολύ χρόνο για να εμβαθύνουμε στα ζητήματά μας. Χωρίς μονολόγους, όπου απλά ο καθένας θα έλεγε τα δικά του και θα πηγαίναμε σπίτια μας.

Παρόλα αυτά δεν το επιλέξαμε, αποφασίσαμε να τρελαθούμε με την πανδημία, να νιώθουμε θηρία σε κλουβιά, να έχουμε ανάγκη αυτή την επιφανειακή, μονοδιάστατη επικοινωνία και να ψάχνουμε χίλους τρόπους για να επικοινωνήσουμε με τον αδιάφορο έξω κόσμο μόνο και μόνο για να επικοινωνήσουμε.

Είναι ξεκάθαρο ,λοιπόν, πως μιλάμε για μια συνήθεια κι όχι για μια βαθιά επιθυμία. Η επιθυμία έρχεται όταν υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους έχεις να μοιραστείς πράγματα που ενδιαφέρουν και τους δύο, που αγαπούν την ίδια ζωή, τον ίδιο πόνο, τον ίδιο ήλιο. Γουστάρουν να βλέπουν τα λουλούδια ν’ ανθίζουν, να  τ’ αγγίζουν και να τα μυρίζουν. Πώς επικοινωνούν δύο άνθρωποι όταν ο ένας χορεύει γυμνός στη βροχή κι άλλος κρατά ομπρέλα και βρίζει για την ξαφνική μπόρα;

Οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, αλλά υπάρχουν αρκετοί με κοινά, αυτούς ψάξτε, αυτούς αναζητήστε. Όταν ξέρετε τι θέλετε θα το βρείτε. Οι άνθρωποι υπομένουν βαρετούς φίλους και κουραστικούς συντρόφους γιατί θεωρούν πως είναι το λιγότερο χειρότερο που θα συναντήσουν. Όχι, είναι μίζερη νοοτροπία αυτή. Βγείτε έξω, κι αναζητήστε αυτόν που θα σας κάνει να ζείτε την κάθε μέρα με διαφορετικό τρόπο, κούρασαν οι βαρετοί και μίζεροι άνθρωποι, θα τα βρουν κι αυτοί μεταξύ τους.