Είναι πολύ λίγες οι φορές όπου οι συμβουλές πιάνουν τόπο. Αν τα βάλουμε κάτω ρεαλιστικά τα πράγματα, ίσως να μην έχουν και κανένα νόημα.

Οι άνθρωποι λένε τη γνώμη τους στα προβλήματα των άλλων, βάσει των εμπειριών τους, των στερεοτύπων τους, της παιδείας τους, του τρόπου που έχουν μεγαλώσει, της κοινωνικής τους μόρφωσης και των συνολικών αντιλήψεων περί ζωής που έχουν συγκεντρώσει στο κεφάλι τους τα χρόνια που ζουν. Οι πιθανότητες ταύτισης όλων των παραπάνω, με τις αντιλήψεις ζωής του απέναντι, είναι ελάχιστες, έως μηδαμινές.

Οι άνθρωποι χαίρονται να δίνουν συμβουλές, νιώθουν έμπειροι, σοφοί κι ανώτεροι, αλλά το κομμάτι σοφίας που τους αναλογεί, είναι ένα μικρό βότσαλο μέσα σ’ έναν ωκεανό γνώσης, γεγονότων και περιστατικών.

Όσο για τους ανθρώπους που δέχονται συμβουλές, γνωρίζουν πολύ καλά, πως θα στραφούν πάντα στον άνθρωπο που τους εξυπηρετεί ανάλογα την ανάγκη της στιγμής. Διαλέγοντας τον συμβουλάτορα, ουσιαστικά έχουμε διαλέξει και τη συμβουλή.

Πλην των ειδικών (ψυχολόγων, ψυχιάτρων), οι υπόλοιποι δίνουμε συμβουλές λέγοντας τι θα κάναμε οι ίδιοι σε αντίστοιχή περίπτωση, κάτι που πραγματικά, δεν ενδιαφέρει κανέναν.