Επέτειος: Η μέρα κατά την οποία συμπληρώνονται ένα ή περισσότερα χρόνια από ένα σημαντικό γεγονός.

Θάνατος: Οριστική διακοπή όλων των βιολογικών λειτουργιών ενός φυτικού ή ζωικού οργανισμού. Το τέλος της ζωής.

Γεμίσαμε επετείους. Θανάτων , μικρών θανάτων, απογοητεύσεων, διαφόρων καταστάσεων ψυχρών και μαύρων.  Από κάποια ηλικία και μετά νιώθω πως η ζωή γίνεται ένα ημερολόγιο θανατικών.

Οι άνθρωποι φεύγουν. Πολλές φορές νιώθουμε πως φεύγουμε εμείς, αλλά τελικά εμείς είμαστε αυτοί που παραμένουμε στην προβλήτα ξεπροβοδίζοντας με μαντήλια τους καταραμένους. Τους βιολογικά ή μεταφορικά θανόντες. Είναι μια βουβή διαδικασία, δεν ακούγονται τα φουγάρα του πλοίου, δεν υπάρχουν έντονοι αποχαιρετισμοί. Είναι σαν να συμβαίνει κάτι αυτονόητο, ίσως και αναγκαίο. Αναγκαίο για να βουλιάξουμε μέσα μας. Να κάτσουμε λίγο στον καναπέ και να κοιτάξουμε το μαύρο καρφί στον τοίχο χωρίς να έχουμε την ανάγκη να το σκεπάσουμε.

Έχω την εντύπωση ότι ο χάρος απομακρύνει και τους ζωντανούς. Μια μαύρη κάπα σκεπάζει ό,τι αγαπήσαμε και το μετατρέπει σε μαύρη τρύπα που ρουφά παλιά συναισθήματα και το αγνό αλλά παρωχημένο πια φως. Το αν η μαύρη τρύπα έχει έξοδο που συσσωρεύει όλη αυτή τη φωτεινότητα παραμένει άγνωστο. Δεν ξέρω αν επιθυμώ να το μάθω κιόλας, ας παραμείνει ένα μυστήριο το πού πηγαίνει το φως όταν πεθαίνει, αν υπάρχει ανάσταση ή αν τελικά οι άνθρωποι είναι αυτό, ένα φως που με μαθηματική ακρίβεια κάποτε θα σβήσει από τα μάτια μας και θα φωτίσει άλλους κόσμους που δεν μας συμπεριλαμβάνουν. Ίσως ο θάνατος να είναι προσωπικό μας βίωμα και δεν αφορά τους εκλιπόντες.